Het Wei/Land start met Bitterzoet

Het Wei/Land heeft een geweldige start gemaakt met Bitterzoet van Dennis Potter

Het Wei/Land maakt mooie entree met ‘De Bitterzoet’

TheaterGeplaatst door Johan Depaepe 05 dec, 2012 08:05:30

‘De bitterzoet’, ofwel ‘Brimstone and treacle’ van Dennis Potter is een briljante tekst en na bijna veertig jaar nog altijd even provocerend. Geschreven als televisiespel voor de BBC in 1976, liet ‘Auntie Beeb’ het werkstuk meer dan tien jaar onuitgezonden, omdat de toenmalige topman het ‘fantastisch geschreven en geacteerd, maar ook walgelijk en misselijkmakend’ vond. Er wordt dan ook een half comateus meisje in verkracht, en de vader is een bange blanke man met uiterst conservatieve en zelfs extreme ideeën. Maar het meest provocerende – ook nu nog – is de subtekst die Potter serveert: angst leidt alleen maar tot meer angst en een keuze voor de complete ontsporing, religie is slechts een flinterdun doekje voor het bloeden, en ook verwerpelijk gedrag kan leiden tot een goede uitkomst – in dit stuk wanneer een diabolische psychopaat in het verscheurde gezin binnendringt.

Met ‘De bitterzoet’ mag het gloednieuwe theatergezelschap Het Wei/Land spreken van een vlotte geboorte en een gezond, voldragen kind. De nieuwe vertaling van Walter Van den Broeck zet de frisheid en tijdloze relevantie van Potters tekst en thema’s extra in de verf, onder meer door verwijzingen naar de huidige politieke situatie in ons land. En dan merk je bij de première dat net die onverbloemde dialogen – waarin vader Broeckx door indringer Martin de logische uitkomst van zijn extreemrechtse ideeën krijgt voorgesteld – het publiek naar adem doen stokken.

De enscenering door Het Wei/Land van dit uiterst delicate stuk is sober, maar vinnig en perfect gedoseerd – waardoor de meest heftige scènes de impact krijgen die ze verdienen, zonder zich aan effectjagerij te bezondigen. Een sterke Hans Rooyaards hoedt er zich voor om van vader Broeckx een verwerpelijke karikatuur te maken; zijn angst voor maatschappelijke verandering maakt hij voelbaar, begrijpelijk en zelfs aandoenlijk. Een al even overtuigende Aafke Bruining is als moeder Broeckx niet zozeer naïef, dan wel bewust blind. Ze kiest ervoor om de destructieve relatie met haar man niet te zien, noch de dreiging die er van Martin uitgaat. Dries Helsen trekt als de indringer alle registers open, maar doet dat beheerst en met een volledig begrip van het uitdagende personage. En een pluim ten slotte voor Nelle Bailleux als de comateuze dochter Carry: het middelpunt van de actie, de katalysator en ondanks haar onvermogen tot helder communiceren ook de constante commentator – de enige die klaar ziet. Twee uur lang houdt ze haar authentieke vertolking vol, waardoor haar ‘ontwaken’ op het einde een dreun van jewelste is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *